نقش مهمی در فرآیند انعقاد و لخته‌زدایی خون ایفا می‌کنند. این فرآیند ضروری است تا در صورت بروز آسیب در سیستم عروقی، خون به‌طور موثر لخته بزند و جلوی از دست رفتن خون را بگیرد. در زیر، به برخی از اصلی‌ترین فاکتورهای انعقاد خونی اشاره می‌شود:
- فاکتورهای پلاسمایی:
- فیبرینوژن: این پروتئین در فرآیند تبدیل خون به لخته نقش دارد و توسط فاکتورهای انعقادی دیگر به فیبرین تبدیل می‌شود.
- پروتئینهای انعقادی دیگر: مانند فاکتورهای I (فیبرینوژن)، فاکتور II (پروتئین پروترومبین)، فاکتور V، فاکتور VII، فاکتور VIII، فاکتور IX، فاکتور X، فاکتور XI، و فاکتور XII.
- پلاکت‌ها:
- پلاکت‌ها یا ترومبوسیت‌ها نقش مهمی در فرآیند انعقاد خونی دارند. آنها به سطح مختلفی از دیوار عروق متصل شده و در صورت صدمه، به سرعت به محل آسیب رفته و لخته تشکیل می‌دهند.
- فاکتورهای بافتی:
- فاکتور بافت (TF): این فاکتور از طریق ترکیب با فاکتور VII به فعالیت انعقادی دست می‌دهد. در محیط عروق و بافتها فعال می‌شود.
- فاکتورهای ضد انعقاد:
- پروتئین C و پروتئین S: این پروتئین‌ها از جلوگیری از انعقاد غیرضروری در عروق سلامتی پاسخگو هستند.
- آنتی‌ترومبین: یک پروتئین دیگر که از انعقاد خون جلوگیری می‌کند.
- فاکتورهای فیبرینولیتیک:
- پروتئین پلاسمایی‌های فیبرینولیتیک: این پروتئین‌ها در تفکیک لخته و بازگشت خون به حالت مایع دخیل هستند.
این فاکتورها و پروتئین‌ها در هماهنگ با یکدیگر در فرآیند انعقاد و لخته‌زدایی خون نقش دارند. هر گونه اختلال در این سیستم ممکن است منجر به مشکلات انعقادی یا لخته‌زدایی ناپیشنهادی گردد.
